Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

H Παροδικότητα...


Είναι στη φύση του ανθρώπου να θεωρεί ως μόνιμο κάτι που διαρκεί για αρκετό διάστημα. Και όσο πιο μεγάλο το διάστημα τόσο πιο ισχυρή η βεβαιότητα αυτής της μονιμότητας. Φανταστείτε λοιπόν τώρα κάτι που να διαρκεί από 200 έως και 300 χρόνια όπως πχ ένας πολιτισμός. Μετά από τόσα πολλά χρόνια είναι απολύτως λογικό σχεδόν όλοι να “σκάνε” στα γέλια όταν ακούνε απόψεις οι οποίες αμφισβητούν την “αιωνιότητα” ενός πολιτισμού ειδικά όταν αυτός είναι ο δικός μας ο “άτρωτος” Δυτικός πολιτισμός.

Όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) όπως έχει πει κάποτε και ο Ηράκλειτος: “Τα πάντα ρει και ουδέν μένει”.
 

Αρκεί γι' αυτό κανείς απλά να ρίξει μια ματιά γύρω του για να διαπιστώσει πως κανένας από τους μεγάλους και ξακουστούς πολιτισμούς του παρελθόντος δεν υπάρχει πια σήμερα. Όλοι απεβίωσαν κάποια στιγμή και το κυριότερο απεβίωσαν έχοντας σχεδόν τα ίδια συμπτώματα.

Και αυτό γιατί ένας πολιτισμός είναι στην πραγματικότητα ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος βασίζεται πρωτίστως πάνω στην ανθρώπινη φύση και κατά συνέπεια έχει και αυτός τα στάδια του και τις ηλικίες του όπως για παράδειγμα τη νιότη του, την εφηβεία του, την μέση ηλικία, την τρίτη ηλικία και τέλος και τον θάνατο του, με το κάθε ένα στάδιο να έχει όπως και ακριβώς ο ίδιος ο άνθρωπος τα δικά του χαρακτηριστικά.

Για παράδειγμα σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος όταν ξεκίνησαν στην αρχή της “νιότης” τους και πάνω στην ακμή τους ήταν απλοί στη σύνθεσή τους και άκρως παραγωγικοί έτσι ώστε με λίγη ενέργεια στην είσοδό τους να παράγουν περισσότερη ενέργεια στην έξοδο, αλλά με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πολύπλοκοι και πιο αναποτελεσματικοί με αποτέλεσμα να απαιτούν όλο και μεγαλύτερη ενέργεια στην είσοδο τους για να "συντηρηθούν" όπως για παράδειγμα σιτάρι για την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή καλαμπόκι για τον πολιτισμό των Μάγιας, με την παραγόμενη όμως ενέργεια στην έξοδο από ένα σημείο και μετά να μειώνεται διαρκώς μέχρι στο τέλος να μηδενίζεται εντελώς στα τελικά στάδια της κατάρρευσης.

Και όλοι αυτοί οι πολιτισμοί όταν άρχιζε η "κατηφόρα" κατέφευγαν ακριβώς στις ίδιες μεθόδους και στα ίδια “γιατροσόφια” για να απαλύνουν ή και να “καμουφλάρουν” την παρακμή τους και την στα πρόθυρα της κατάρρευσης κλονισμένη “υγεία” τους, όπως για παράδειγμα στην παραχάραξη του νομίσματος τους ή στο όλο και μεγαλύτερο “άρμεγμα” μέσω της φορολογίας των παραγωγικών τους τάξεων κτλ.

Και μπορεί παλαιότερα το όλο “θέμα” να ήταν το σιτάρι ή το καλαμπόκι όμως σήμερα η ενέργεια(ναρκωτικό) στην είσοδο ειδικά του Δυτικού πολιτισμού είναι αδιαμφισβήτητα το χρέος το οποίο πρέπει να αυξάνεται συνεχώς για να μπορεί ο “ασθενής” να στέκεται όρθιος και να “περπατάει”. Το πρόβλημα όμως όπως και με τις άλλες πάλαι ποτέ πανίσχυρες αυτοκρατορίες του παρελθόντος είναι πως με την πάροδο του χρόνου ο “ασθενής” ανταποκρίνεται όλο και λιγότερο στην αύξηση του "ναρκωτικού" (χρέους), ενώ από κάποια στιγμή και μετά από την πολλή την αύξηση τελικά τα “τινάζει τα πέταλα”.
 

Εδώ λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα. Τα συμπτώματα, οι εξετάσεις, αλλά κυρίως η κλινική κατάσταση του ασθενούς, ο οποίος ίσα ίσα που μπορεί να στέκεται στα πόδια του και να περπατάει και όλα αυτά μετά από τις πρωτόγνωρες για καιρό παγκόσμιας ειρήνης τεράστιες αυτές δόσεις του ναρκωτικού (χρέους), δείχνουν πως ο ασθενής οδεύει αργά αλλά σταθερά προς μια βαριά κρίση, δηλαδή προς ένα βαρύ έμφραγμα ή εγκεφαλικό που θα τον "γονατίσουν" και θα του αφήσουν σημαντικά κουσούρια σε τέτοιο βαθμό που τα επιπλέον ναρκωτικά και τα γιατροσόφια των απανταχού πολιτικών και διοικούντων δεν θα του κάνουν πια τίποτε.

Με άλλα λόγια αυτό που βλέπουμε τώρα να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας σήμερα είναι η αρχή του τέλους του Δυτικού πολιτισμού και αυτό που θα δούμε τα επόμενα χρόνια είναι πως σε αντίθεση με τα προηγούμενα τριακόσια χρόνια περίπου στα οποία για τον Δυτικό πολιτισμό (με μικρά καθοδικά διαλείμματα) η τάση ήταν συνεχώς ανοδική, τώρα από εδώ και πέρα θα ισχύει συνεχώς το “κάθε πέρσι και καλύτερα” με τον Δυτικό πολιτισμό αυτή τη φορά να τα κατεβαίνει τα "σκαλιά" σιγά σιγά και μάλιστα κάποιες φορές κουτρουβαλώντας τα πέντε-πέντε ή δέκα-δέκα, μέχρι φυσικά να τα “τινάξει εντελώς τα πέταλα”.

Βέβαια όλα αυτά θα πάρουν χρόνια και δεκαετίες αλλά ο αργός αυτός "θάνατος” θα είναι και επίπονος για όλους μας και από κάποιο σημείο και μετά και έντονα αισθητός (ακόμη και από τους αφελείς και αδαείς που τώρα "σκάνε" στα γέλια), με την "σκυτάλη" του πολιτισμού να περνάει πια στην Ανατολή.

Και αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην παγκόσμια ιστορία, αλλά όπως έχουμε ήδη επισημάνει κανείς δεν μπαίνει στον κόπο για να διαβάσει κανένα ιστορικό βιβλίο της προκοπής, απλά και μόνο ίσως γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να πιστεύει συνεχώς κάθε φορά πως:

“(Και) Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά....”
 

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...

4 σχόλια:

  1. Ατσα ρε δάσκαλε που ζήλεψες την δόξα της Νατάσσας παζαιτη- Καραμανλή. Θυμίζω ότι από νηπιαγωγός ξεκινησε και αυτή όμως χειρουργεί τώρα μαστό.
    Δύσκολη ειδικότητα η ιατροδικαστική( και ολίγο αποκρουστική). Παρόλα αυτά θυμάμαι μια ωραιότατη ειδικευόμενη γιατρέσσα της ιατροδικαστικής.
    Άντε καλή αρχή και ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ( είναι η ευχή για τους ανοίγοντας ιατρείο και όχι φυσικά καλές δουλειές)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μπορείς να πεις αγαπητέ συνάδελφε,

      Όπως και να το κάνουμε από εκπαιδευτικός γιατρός είναι μια κάποια εξέλιξη...

      και να ξέρεις πως από μικρός το όνειρό μου ήταν να γίνω γιατρός...

      όμως δεν μπορούσα με τίποτε τα αίματα...

      βέβαια η διαφορά μου με την αγαπητή Νατάσα Παζαίτη- Καραμανλή...

      είναι ότι εγώ δεν χειρουργώ τον άνθρωπο αλλά την ανθρώπινη φύση του...

      και το κυριότερο οι εγχειρήσεις οι δικές μου δεν είναι μόνο στο μαστό...

      αλλά παντού και "πάνω από τα ρούχα"...

      https://www.youtube.com/watch?v=fE20p83Gg1g

      Διαγραφή
  2. Δάσκαλε, ένα μικρό μόνο βήμα της επιστήμης χρειαζόμαστε πια για να γίνουμε "απέθαντοι". Μήπως αυτό σημαίνει ότι από ένα τεχνολογικό επίπεδο και μετά, και ένας πολιτισμός μπορεί να γίνει "απέθαντος"?

    Ίσως γενικότερα να μην έχουν αλλάξει πολλά, αλλά σίγουρα ΑΥΤΗ τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά στον Παναθηναϊκό. Με Ουζουνίδη στον Πάγκο, επιτέλους υπάρχει ελπίδα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν ποτέ γίνουμε "απέθαντοι" φίλε Giorgio,

      αυτό δεν θα είναι το τέλος του Δυτικού πολιτισμού ...

      αυτό θα είναι το τέλος όλου του κόσμου...

      όσο για τον Παναθηναϊκό κάτσε να αρχίσει πρώτα το πρωτάθλημα..

      και τότε θα δούμε αν και κατά πόσο θα είναι

      "(Και) Αυτή τη φορά τα πράγματα διαφορετικά"...

      Διαγραφή