Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Η αιωνιότητα...


Με την “Παροδικότητα” ξεκίνησα αυτόν τον κύκλο πατριώτες, με την “Αιωνιότητα” θα τον τελειώσω.

Αρχικά βέβαια είχα σκοπό να γράψω μερικά ακόμη όπως πχ “ Η ευκολία” , “Η αλαζονεία”, “Η ηλιθιότητα” κτλ, αλλά ο κύριος λόγος για τον οποίο θα τον κλείσω εδώ τελικά αυτόν τον κύκλο δεν είναι μόνο οι (μόνο) δεκαπέντε με είκοσι πέντε καθημερινοί αναγνώστες των “πολιτιστικών” αυτών “Ιατροδικαστικών πορισμάτων” μου.

Έτσι και αλλιώς η “Ιατροδικαστική” ως επιστήμη ποτέ δεν ήταν δημοφιλής και έτσι αυτό το blog από την αρχή του δεν είχε μεγαλεπήβολες βλέψεις. Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό (έτσι και αλλιώς όλα υπερβολικά ακούγονται εδώ μέσα) ο βασικός αλλά και απώτερος στόχος του στην πραγματικότητα ήταν να αποτελέσει κάτι σαν μια “χρονοκάψουλα” για τις επόμενες γενιές, μπας και αυτές βάλουν τουλάχιστον μυαλό και γλυτώσουν έτσι από την διαρκή και επαναλαμβανόμενη επανάληψη της Ιστορίας (κάτι που φυσικά δεν το πιστεύω στ' αλήθεια, αλλά είπαμε “λέμε και κυρίως γράφουμε καμιά μ@λ@κία” για να περνάει η ώρα καλοκαίρι που είναι).

Ο βασικός λόγος λοιπόν που σταματάω είναι πως δεν έχω πειστεί ακόμη πραγματικά πως έχει “νόημα” να γράψω κάτι άλλο, ειδικά τώρα που τα “αυτιά” των περισσότερων είναι κλειστά από τον πολύ “πολιτισμό”.

Όταν τα “αυτιά” αυτά μοιραία κάποια στιγμή “ξεβουλώσουν” το ξαναβλέπουμε...

Έτσι και αλλιώς από την αρχή στην πραγματικότητα ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την σειρά αυτών των “νεκροτομών-νεκροψιών” του Δυτικού πολιτισμού ήταν αφενός ο “άπλετος” χρόνος μου λόγω των διακοπών του καλοκαιριού, αλλά κυρίως το γεγονός πως δεν μπορώ να διαβάσω πια χωρίς να εκνευριστώ σχεδόν κανένα οικονομικό “άρθρο-ανάλυση” και σχεδόν πουθενά.

Παλαιότερα μπορούσα και γελούσα με όλα αυτά που διάβαζα, αλλά τώρα πια εκνευρίζομαι ίσως γιατί:

“I'm too old for this shit”...

Και όταν λοιπόν μιλάω για την “Αιωνιότητα”, φυσικά δεν αναφέρομαι στην ανθρώπινη “αιωνιότητα” και αυτό γιατί κατά βάθος (και μιλάμε για αμέτρητο) είμαι αισιόδοξος και έτσι δεν πιστεύω πως θα έρθει κάποτε η εποχή που οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια.

Να πεθαίνουν πχ μετά από εκατό χρόνια νέοι, όμορφοι και χωρίς ρυτίδες (δηλαδή με άλλα λόγια “υγιέστατοι”) αυτό ναι μπορεί.

Να μην πεθαίνουν όμως ποτέ κατηγορηματικά όχι, γιατί τότε αυτό θα ήταν όχι το τέλος του όποιου πολιτισμού αλλά γιατί αυτό θα ήταν το τέλος όλου του κόσμου.

Ο λόγος για τον οποίο αναφέρομαι στην αιωνιότητα είναι ο “Χρυσός”.

Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα ο χρυσός ως οικονομικός παράγοντας στις μέρες μας αποτελεί μια πολύ παρεξηγημένη έννοια, ακόμη και από ανθρώπους που θεωρούνται “ιερά τέρατα” των οικονομικών αλλά και από δισεκατομμυριούχους όπως πχ ο Buffett ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί “τα χώνει” στον χρυσό, όμως η αλήθεια είναι (ακόμη και αν αυτό ηχεί σε κάποιους ως αλαζονική “ύβρης”) πως όσον αφορά τον χρυσό σαν οικονομική έννοια αυτός “την έχει πατήσει χοντρά” και ως εκ τούτου είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα λέει απλά ανοησίες.

Και αυτό γιατί ο χρυσός δεν είναι απλά ένα commodity ή ένα “Βάρβαρο κατάλοιπο” μιας άλλης εποχής (που έλεγε και ο άλλος “ομοϊδεάτης” του ο Keynes), αλλά στην πραγματικότητα είναι το commodity το οποίο επέλεξαν οι πρόγονοί μας ως μέσω ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, δηλαδή ως το καλύτερο “χρήμα”.

Προσοχή όμως οι πρόγονοί μας που ήταν ελεύθεροι να αποφασίσουν από μόνοι τους τι είναι σωστό δίκαιο και πρακτικό για να είναι “χρήμα” και όχι τι αποφάσισαν κατά καιρούς και επέβαλαν δια της βίας οι κατά καιρούς πολιτικοί και διοικούντες.

Γιατί αν το ψάξει κανείς προσεκτικά θα διαπιστώσει πως το νομισματικό αυτό σύστημα που έχουμε σήμερα δεν επιλέχτηκε ελεύθερα από ελεύθερους ανθρώπους, αλλά ήταν προϊόν κρατικού εξαναγκασμού με υποχρεωτικές και δια θανάτου τιμωρούμενων απαλλοτριώσεις (βλέπε Ρούσβελτ και New Deal) ή προεδρικών διαταγμάτων (ουσιαστικά κρατικών χρεοκοπιών – βλέπε Nixon).

Και σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν σήμερα πως ο χρυσός σαν νόμισμα είναι πια “ξεπερασμένος” και πως τώρα πια “τα πράγματα είναι διαφορετικά” και πως εμείς τώρα είμαστε πιο τεχνολογικά προηγμένοι από τους προγόνους μας, εγώ έχω να απαντήσω πως δεν είναι πρώτη φορά στην Ιστορία που έχει εφαρμοστεί Fiat νομισματικό σύστημα με χαρτονομίσματα και πως σε όλες τις προηγούμενες φορές όταν και όπου αυτό εφαρμόστηκε οι περισσότεροι τότε πάλι τα ίδια έλεγαν, για να καταρρεύσει όμως κάποια στιγμή “μετά Βαΐων και κλάδων” το “σάπιο” αυτό σύστημα (και πάντα με τον ίδιο τρόπο) για να επανέλθει κάποια στιγμή ξανά ο χρυσός σαν νόμισμα και άντε πάλι “φτου και από την αρχή” να έχουμε να λέμε και να έχουμε να γράφουμε.

Και αυτή η ελεύθερη απόφαση των ελεύθερων προγόνων μας φυσικά δεν ήρθε από κάποιον συγκεκριμένο “εφευρέτη” αλλά από μόνη της, από την συντριπτική πλειοψηφία και μετά από μια διαρκή διαδικασία “trial and error” μέσα από την οποία δοκιμάστηκαν πολλά εναλλακτικά μέσα ανταλλαγής ως χρήμα (όπως πχ παλαιότερα το αλάτι κ.ο.κ) αλλά στο διάβα της Ιστορίας τελικά επικράτησε ο χρυσός (και το ασήμι) απλά επειδή διέθετε ως commodity σχεδόν όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για είναι “χρήμα”.

Και για να αναφέρουμε κάποια από αυτά ενδεικτικά επειδή αυτός είναι πχ σπάνιος (αλλά όχι και πολύ σπάνιος όπως πχ τα διαμάντια), είναι “αιώνιος” και με το πέρασμα του χρόνου δεν παθαίνει τίποτε (και έτσι το “χρήμα” συνολικά δεν υφίσταται σοβαρές αυξομειώσεις), δεν παραχαράσσεται εύκολα αλλά και επειδή έχει και ενδογενή και αναγνωρισμένη αξία που πηγάζουν από την χρησιμότητα του για τον άνθρωπο... και άλλα πολλά.

Χαρακτηριστικά τα οποία τα σημερινά “χρήματα” δεν διαθέτουν γιατί αφενός μεν το χρήμα σήμερα παραχαράσσεται πολύ εύκολα (με αποτέλεσμα να μπορεί να αυξηθεί υπέρμετρα η προσφορά του από το τίποτε) ενώ από την άλλη δεν έχει και καμία ενδογενή αξία και έτσι καμιά χρησιμότητα αφού στην πραγματικότητα το χάρτινο και ηλεκτρονικό χρήμα σήμερα δεν κάνουν ούτε για κωλόχαρτα.

Το αν ο χρυσός είναι ή δεν είναι το καλύτερο νόμισμα που υπάρχει και αν στο μέλλον μπορεί να βρεθεί κάποιο άλλο μέσο ανταλλαγής καλύτερο όπως πχ ο λευκόχρυσος ή το νικέλιο ή το Βitcoin ή το “μπιτ κατά ντιπ” ή δεν ξέρω εγώ πιο άλλο, εγώ λέω ότι μπορεί και να βρεθεί, αλλά από την άλλη μια είναι η αλήθεια.

Πως όσοι γελάνε σήμερα και κοροϊδεύουν όλους αυτούς που αναφέρονται στον χρυσό ως νόμισμα χαρακτηρίζοντας τους ως “Gold Bugs”, στην πραγματικότητα γελάνε και κοροϊδεύουν τους ελεύθερους προγόνους τους, δηλαδή την ίδια την Ιστορία τους, πιστεύοντας πως αυτοί είναι τάχα πιο έξυπνοι από αυτούς.

Όμως χρειάζεται προσοχή γιατί στην πραγματικότητα όσοι γελάνε σήμερα στο άκουσμα του χρυσού σαν νόμισμα και λένε πως τώρα ο χρυσός είναι πια ξεπερασμένος σαν νόμισμα γιατί η οικονομία αναπτύσσεται λέει με μεγαλύτερους ρυθμούς απ' ότι μπορεί να υποστηρίξει ο χρυσός, στην πραγματικότητα υπονοούν και αναφέρονται στα δανεικά με την βοήθεια των οποίων η οικονομία σήμερα πάει όπως πάει, δανεικά τα οποία ο χρυσός δεν επιτρέπει σε καμιά περίπτωση να αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό, γιατί ουσιαστικά αποτελεί την "άγκυρα" του συστήματος, μην επιτρέποντας τα μεγάλα κρατικά χρέη και τα μακροχρόνια κρατικά ελλείμματα.

Με άλλα λόγια οι περισσότεροι απ' αυτούς που τώρα γελάνε με τον χρυσό και τον “κοροϊδεύουν” στην πραγματικότητα το κάνουν γιατί απλά προτιμούν να ζουν συνεχώς με δανεικά και “πάνω από τις δυνάμεις” τους και όχι με όσα παράγουν πραγματικά.

Για να πω και εγώ την “μαύρη” αλήθεια και εγώ προτιμώ αντί να ζω πχ με 500 ευρώ το μήνα και με βάση αυτά που παράγω, να ζω με αυτά τα 500 και με άλλα 1500 δανεικά το μήνα...

Ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε... για μ@λ@κες ψάχνουμε τώρα;;; και “χέστηκα” και εγώ για το δίκαιο και για το σωστό αλλά και για τον χρυσό...το θέμα μας στο τέλος – τέλος είναι το “τι θα αρπάξει ο κώλος μας”.

Στο τέλος – τέλος όμως όλα εξαρτώνται φυσικά από το αν πιστεύει κανείς για το αν τελικά “γράφει” για όλα αυτά κάποιος “λογαριασμός” ή όχι.

Γιατί αν είναι να μην την “πληρώσουμε” ποτέ, τότε να μας τα μοιράζουν τα δανεικά σε όλους μας και τα QE με τα “τσουβάλια και τα ελικόπτερα” και εμείς να τα (μαζεύουμε) κάνουμε (απ' την) ταράτσα...

Εγώ όμως δυστυχώς συνεχίζω να πιστεύω πως “ο λογαριασμός γράφει” ακόμη και τώρα που τα γράφω εγώ όλα αυτά και πως κάποτε θα μας έρθει κιόλας να τον πληρώσουμε, είτε εμείς, είτε τα παιδιά μας, είτε τα εγγόνια μας.

Και θα είναι τόσο μεγάλος ο “λογαριασμός” που ο πολιτισμός μας τελικά δεν θα το αντέξει...

και τότε θα χαθούν γενιές...

Και τότε είναι που ο χρυσός θα επιστρέψει ξανά για μια ακόμη φορά ως νόμισμα στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία.

Και όλα αυτά απλά γιατί όπως η ίδια έχει πολλάκις αποδείξει:

“Όταν καταρρέει ένας πολιτισμός ....

νόμισμα γίνεται πάντα ο χρυσός...”

Τα (ξανα)λέμε (σύντομα) Πατριώτες...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...

  

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Η εμπιστοσύνη ...


Μετά από όλα αυτά τα “αιρετικά” και “σχιζοφρενικά” περί ανθρώπινης ατέλειας, άγνοιας και χρήματος άνευ αξίας που έχουν γραφτεί εδώ μέσα, το πλέον λογικό ερώτημα που γεννάται είναι το:

“Καλά όλα αυτά ρε συ πατριώτη, αλλά γιατί αυτό το “σάπιο” σύστημα-“μαγική εικόνα” κατά πως λες, δεν έχει καταρρεύσει ακόμη” και αντέχει τόσα χρόνια ;

Η απάντηση φυσικά είναι και αυτή μονολεκτική όπως άλλωστε και όλα τα χαρακτηριστικά της ατελούς ή μη ανθρώπινης φύσης:

Μα φυσικά λόγω της “Εμπιστοσύνης...”

Η “Εμπιστοσύνη” όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ένας όρος άκρως υποκειμενικός και εξαρτάται κυρίως από την ανθρώπινη αντίληψη, δηλαδή την ανθρώπινη φύση και για την ακρίβεια από την “ατελή ανθρώπινη φύση”.

Γι' αυτό άλλωστε και στην παγκόσμια Ιστορία τα παραδείγματα στα οποία ο άνθρωπος είχε κατά καιρούς εμπιστοσύνη στο “τίποτε” ή σε κάτι “κουφό” ή και “τρελό” ακόμη είναι πάρα πολλά (για να μην πούμε ο γενικός κανόνας), “κάτι” το οποίο φυσικά κατόπιν αποδείχτηκε δια της πραγματικότητας ως “ανάξιο εμπιστοσύνης”.

Για την ακρίβεια αυτό που ισχύει στην πράξη με την “εμπιστοσύνη” είναι πως όσο πιο δύσκολο είναι αυτή να κερδηθεί, τόσο πιο εύκολο είναι και να χαθεί.

Έτσι λοιπόν αυτό που συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα και ειδικά στη Δύση είναι πως το κοινονικο-πολιτικο-οικονομικό αυτό σύστημα “μαγική εικόνα” δεν έχει έρθει ακόμη “τούμπα” γιατί όχι μόνο οι πολίτες του αλλά σχεδόν όλος ο υπόλοιπος κόσμος (και όχι μόνο οι Δυτικοί) ίσως από “κεκτημένη ταχύτητα” ή και από “αδράνεια” συνεχίζουν να έχουν “εμπιστοσύνη” και στο σύστημα, αλλά και στο χρήμα που αυτό παράγει συνεχώς. 


Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς πως στην πραγματικότητα το Δυτικό σύστημα βασίζεται πάνω στο χρέος. "Χρέος" όμως στην πράξη είναι απλά μια "υπόσχεση" πως κάποιος δανείζεται τώρα "υποσχόμενος" πως θα παράγει περισσότερα στο μέλλον για να αποπληρώσει αυτό το χρέος. Τι θα γίνει όμως άραγε αν αυτή η "υπόσχεση" δεν τηρηθεί μαζικά και οι δανειστές χάσουν κάποια στιγμή την "εμπιστοσύνη" τους στους δανειζομένους;
 
Έτσι κάποτε οι πολίτες είχαν πχ εμπιστοσύνη και στο Μπολίβαρ αλλά και στο “αριστερό” κράτος της Κολομβίας, αλλά τώρα που χάθηκε “η εμπιστοσύνη” γίνεται πια “της πουτάνας” και γι' αυτό και ο πληθωρισμός τρέχει με πάνω από 1600%.

Για την ακρίβεια βέβαια όλος ο τωρινός Δυτικός πολιτισμός δεν στηρίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη που έχουν όλοι στους τωρινούς εκπροσώπους του αλλά στους προγόνους του, οι οποίοι πριν από σχεδόν διακόσια πενήντα χρόνια έβαλαν τις βάσεις για την δημιουργία αυτού του πολιτισμού που βιώνουμε σήμερα όλοι μας.

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα που “εξαργυρώνεται” σήμερα με όλα αυτά τα δανεικά με τα QE και τις τις “ποσοτικές χαλαρώσεις” οι οποίες είναι “πρωτόγνωρες” τόσο για την γενιά μας όσο και τον ίδιο τον Δυτικό πολιτισμό: “Η εμπιστοσύνη προς τους προγόνους μας”.

Εκτός φυσικά από εμάς τους Έλληνες οι οποίοι ακόμη προσπαθούμε να στηριχθούμε στην εμπιστοσύνη και στον θαυμασμό που όλοι τρέφουν για τους πριν από σχεδόν 2500 χρόνια προγόνους μας, γι' αυτό και ακόμη και τώρα συνηθίζουμε να συντηρούμε αλλά και να “τρεφόμαστε” με προγονικούς μύθους, που τους περιφέρουμε ανά τον κόσμο ζητώντας ταυτόχρονα και νέα δανεικά στο όνομα αυτών προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή αυτός ο “ιστορικός τόπος”, ο οποίος όντως έδωσε “τα φώτα” του στον σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό και γι' αυτό άλλωστε αυτός σε αντάλλαγμα θα πρέπει να μας δανείζει αιώνια.

Όμως εκεί που στηρίζεται όλος ο αυτός ο “μαγικός κόσμος” του Δυτικού πολιτισμού σήμερα, από εκεί ακριβώς είναι που θα την πατήσει κιόλας.

Διότι “η εμπιστοσύνη” είναι και ο μόνος όρος που όλα τα σημερινά πολύπλοκα μακροοικονομικά μαθηματικά μοντέλα των Κεντρικών τραπεζών αλλά και των αφελών και των αδαών της “νέας οικονομίας” δεν περιλαμβάνουν στις εξισώσεις τους και γι' αυτό και αποτυγχάνουν πάντα στο τέλος.

Έτσι δημιουργήθηκαν άλλωστε όλες οι μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις του παρελθόντος όπως πχ αυτή του 2008, έτσι κατέρρευσε παλαιότερα και το Long Term Capital οι ιδρυτές του οποίου είχαν πάρει μέχρι και νόμπελ για τα πολύπλοκα και άκρως επιτυχημένα οικονομοτεχνικά μοντέλα τους,


Για να αποδειχθεί στο τέλος πως αυτό που δεν είχαν λάβει υπόψιν τους στην πράξη ήταν πως όταν χαθεί “η εμπιστοσύνη” συνήθως δεν υπάρχουν καθόλου αγοραστές στις αγορές.

Αυτό είναι που θα συμβεί σίγουρα και στην επόμενη μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση.
 

Και φυσικά μόλις χαθεί “η εμπιστοσύνη” προς το ίδιο το σύστημα και πιο συγκεκριμένα προς τον κύριο “εκπρόσωπό” του δηλαδή στο χρήμα στην σημερινή χάρτινη ή ηλεκτρονική μορφή του, θα γίνει και εδώ "χαμός" και τότε είναι που θα αρχίσει και ο πληθωρισμός ο οποίος όπως σωστά έχει ειπωθεί είναι σαν την οδοντόκρεμα.

“Δηλαδή άπαξ και βγει από το σωληνάριο είναι πολύ δύσκολο να ξαναμπεί”...

Και όλα αυτά φυσικά επειδή απλά αν χαθεί η ίδια “Η εμπιστοσύνη...” είναι πολύ δύσκολο αυτή να κερδηθεί ξανά...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...

  

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

The State...


Αν μελετήσει κανείς με προσοχή και χωρίς προκαταλήψεις την παγκόσμια οικονομική Ιστορία, αυτό που θα διαπιστώσει είναι πως όποια “πέτρα” μεγάλης κρίσης και οικονομικής καταστροφής (και όχι μόνο) και να σηκώσει, αυτό που θα βρει “από κάτω” είναι το ίδιο “το κράτος”.

Για την ακρίβεια αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως από τη στιγμή που δημιουργείται ένα κράτος, από την ίδια στιγμή δημιουργείται και μπαίνει σε κίνηση και ένας κύκλος ακμής και παρακμής ενός οποιοδήποτε μικρού ή μεγάλου πολιτισμού.

Και αυτό γιατί στην αρχή όταν και δημιουργείται ένα κράτος, αυτό είναι ως επί το πλείστων μικρό και αποτελεσματικό με αποτέλεσμα να έχουμε και την περίοδο της ακμής του, ενώ σχεδόν πάντα με την πάροδο του χρόνου (και λόγω πάντα της ατελούς ανθρώπινης φύσης) αυτό είναι καταδικασμένο να μεγαλώνει συνεχώς, σηματοδοτώντας έτσι από ένα σημείο και μετά την περίοδο της παρακμής του, ενώ στο τέλος αυτό που γίνεται πάντα είναι να καταλήγει ένα “Leviathan State” καταβροχθίζοντας σχεδόν τα πάντα και ορίζοντας έτσι την περίοδο της τελικής και ολοκληρωτικής κατάρρευσης του όποιου πολιτισμού έχει ήδη δημιουργηθεί.

Και όμως οι περισσότεροι σήμερα είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό και είτε αριστεροί είτε δεξιοί, είτε κομμουνιστές είτε εθνικοσοσιαλιστές και είτε δημοκράτες είτε φασίστες, σε ένα πράγμα συμφωνούν:

Πως αυτό που χρειαζόμαστε για να λύσουμε τα προβλήματα μας (τα οποία στην πραγματικότητα τα δημιούργησε το ίδιο το κράτος) είναι απλά περισσότερο κράτος, με τη διαφορά βέβαια πως αυτό πρέπει να βρίσκεται υπό την δική τους εξουσία και όχι υπό του εξουσία “του άλλου”.

Το κράτος υποτίθεται πως δημιουργείται για να προστατέψει τους πολίτες του από την καταπίεση, την αδικία και την παρανομία των άλλων πολιτών, αλλά αυτό που συμβαίνει πάντα στην πράξη είναι πως το κράτος όσο περνά ο καιρός αποκτά όλο και περισσότερη εξουσία και έτσι στο τέλος από την καταπίεση και την αδικία του ίδιου του κράτους δεν υπάρχει πια κανείς για να προστατέψει τους ίδιους τους πολίτες.

Και όλα αυτά φυσικά με το πρόσχημα πως το κράτος γνωρίζει πάντα καλύτερα από τους ίδιους τους πολίτες του ποιο είναι το σωστό και το δίκαιο και γι' αυτό και μπορεί να ληστεύει (πάντα για καλό σκοπό) και “με το έτσι θέλω” τους πολίτες του και να παίρνει πχ τα χρήματα από τους “μεν” για να τα δίνει στους “δε” και πάντα επειδή αυτό είναι πιο “δίκαιο” και το έχει “επικυρώσει” άλλωστε και η ίδια η δημοκρατία δια της (σχετικής) πλειοψηφίας των ίδιων των πολιτών!!!

Και όλα αυτά γιατί όπως επιτάσσει και ο ίδιος ο “πολιτισμός” ο οποίος μοιραία από κάποια στιγμή και μετά πάντα δημιουργείται (από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ακόμη) το State πάντα από κάποια στιγμή και μετά γίνεται "Welfare State" είτε με “άρτο και θεάματα”, είτε με “σύνταξη και Leisure” και έτσι για να συντηρηθεί πρέπει πάντα να “καταβροχθίζει” όλο και περισσότερο, είτε μέσω της κλοπής και δια της εφορίας, είτε μέσω της παραχάραξης και δια του νομίσματος.

Όμως το κακό είναι πως το πατερναλιστικό αυτό κράτος που μοιραία από κάποια στιγμή και μετά δημιουργείται, δεν έχει ως μόνο αποτέλεσμα τον έλεγχο και την κυριαρχία επί των πολιτών του, αλλά το χειρότερο είναι πως στο τέλος καθιστά και τον ίδιο πολίτη εντελώς άβουλο και ανόητο, γιατί τον μαθαίνει να μην σκέφτεται και να ενεργεί προς ιδίων όφελος, αλλά να τα περιμένει όλα από το ίδιο το κράτος.

Μοιραία λοιπόν στο τέλος μετά την ανοησία έρχεται και η κατάρρευση του ίδιου του κράτους και του πολιτισμού τον οποίο αυτό έχει δημιουργήσει.

Και όμως το κράτος στην πραγματικότητα δεν είναι (όπως σχεδόν όλοι πιστεύουν) άκρως απαραίτητο και έτσι “μονόδρομος” για την δημιουργία και την σωστή λειτουργία μιας κοινωνίας. Αρκεί απλά να αναλογιστεί κανείς πως αυτό που έχει αποδειχθεί περίτρανα στην παγκόσμια Ιστορία είναι ότι ο ελεύθερος άνθρωπος γι' αυτό για το οποίο “φημίζεται” είναι πως δια της λογικής του και δια της εξυπνάδας του (φυσικά για κάποιους και όχι για όλους) μπορεί και λύνει τα όποια δυσεπίλυτα προβλήματα.

Και από την άλλη το μόνο σίγουρο είναι πως (πάλι όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα από την παγκόσμια Ιστορία) γι' αυτό που δεν φημίζεται το ίδιο το κράτος είναι για την σωστή και βέλτιστη αξιοποίηση των οικονομικών πόρων του.

Έτσι μπορεί λοιπόν ακόμη και σήμερα και μετά την μεγαλειώδη κατάρρευσή του κρατισμού δια μέσω του κομμουνισμού, οι κομμουνιστές μέρα νύχτα να βρίζουν και να σχίζουν τα ιμάτια τους για τους κακούς και τους ανάλγητους καπιταλιστές αλλά και αυτοί στην πραγματικότητα καπιταλιστές είναι, απλά η διαφορά τους είναι πως αυτοί ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν πως "καπιταλιστής" πρέπει να είναι μόνο το κράτος και μετά κατηγορούν και από πάνω τους καπιταλιστές για μονοπώλια.

Όμως δυστυχώς γι' αυτούς, η ανθρώπινη φύση έχει αποδείξει πολλάκις πως όταν κάτι δεν ανήκει μόνο σε έναν αλλά σε πολλούς, αυτοί έχουν την τάση να το εκμεταλλεύονται με βραχυπρόθεσμο και όχι με μακροπρόθεσμο ορίζοντα και πάντα έχοντας την φιλοσοφία και την νοοτροπία του γνωστού:

” Ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας”.

Και γι' αυτό άλλωστε στο τέλος βγήκε και αυτό το γνωστό μεν αλλά σοφόν δε:

“Δώστε στο κράτος τη διαχείριση της Σαχάρας και σε λίγα χρόνια θα αρχίσει να εισάγει άμμο”..

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...

   

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Η άγνοια ...


Αν ο παππούς μου που ήταν και αγράμματος ζούσε σήμερα και άκουγε πως:

“Το πολύ χρέος σήμερα δεν είναι πρόβλημα” γιατί:

“το πρόβλημα του πολύ χρέους λύνεται απλά με ακόμη περισσότερο χρέος”...

μάλλον θα είχε καταλάβει αμέσως πως κάτι δεν πάει καλά με την γενιά μας, και πως το πιο πιθανό είναι πως πάμε για μεγάλο “φούντο”.

Και όμως σήμερα πολλοί οικονομολόγοι (και όχι μόνο ένας) έχουν πάρει μέχρι και Νόμπελ οικονομικών λέγοντας και γράφοντας συνεχώς τέτοιες π@π@rι€$.

Με άλλα λόγια αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι όσο πιο άσχετος είναι κανείς και όσο πιο μεγαλύτερες μ@λ@κΙ€$ λέει, τόσο περισσότερα βραβεία και επαίνους παίρνει και τόσο υψηλότερες θέσεις εξουσίας καταλαμβάνει, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων τον Γιάνη με ένα “ν” που στο τέλος "τα έκανε μ....".

Και φυσικά παντού γράφονται άρθρα επί άρθρων (άσχετων και ανόητων ή πληρωμένων και πουλημένων αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω εκ των προτέρων αλλά πάντως σίγουρα ατελών ανθρώπων) με τα οποία “ψεκάζονται” καθημερινώς οι αφελείς με απόψεις οι οποίες διαστρεβλώνουν πλήρως την πραγματικότητα, βάφοντας συνεχώς το μαύρο-άσπρο και καθιστώντας έτσι στην συνείδηση των αδαών το λάθος ως σωστό και το ψέμα ως αλήθεια.

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω.

Πως όλοι σχεδόν σήμερα πιστεύουν, πως το να ανεβαίνουν λέει οι τιμές των προϊόντων είναι καλό πράγμα και ότι ο πληθωρισμός λέει είναι ευεργετικός τόσο για εμάς όσο και για την οικονομία. Δηλαδή αυτό που μας λένε στην πραγματικότητα είναι πως είναι καλύτερα να έχουμε όλοι μας έναν υπολογιστή που να κάνει πχ 1000 ευρώ, παρά να έχουμε από δύο υπολογιστές ίδιων δυνατοτήτων που να κάνουν πχ 500 ευρώ ο καθένας.

Και πως όταν λέει πέφτουν οι τιμές αυτό είναι πολύ κακό πράγμα για όλους μας γιατί τότε οι έμποροι και οι επιχειρηματίες “τα τινάζουν τα πέταλα”, δηλαδή με άλλα λόγια οι έμποροι και οι επιχειρηματίες προτιμούν να πουλάνε ακριβότερα αλλά και εμείς να τα αγοράζουμε ακριβότερα παρά να πουλάνε φθηνότερα και όλα αυτά την ίδια ώρα που ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο ξεκίνησε φτιάχνοντας υπολογιστές τους οποίους και πουλούσε συνεχώς όλο και φθηνότερα.

Πως η οικονομία λέει βασίζεται κυρίως και πρωτίστως στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή.

Και αν δεν έχει πρώτα παράγει κάποιος κάτι, τι να καταναλώσει;;;

Μα με δανεικά(βρε κουτό) φυσικά είναι η απάντηση σήμερα. Για Μ@λ@κ€$ ψάχνετε; Γι' αυτό άλλωστε βολεύει και ο πληθωρισμός κάποιους στην πραγματικότητα και όχι ο αποπληθωρισμός (αλλά αυτό μην το πεις ούτε του παπά).

Ότι το εταιρικό κέρδος λέει το οποίο στην πραγματικότητα είναι το”καύσιμο”  μιας οικονομίας, είναι λέει “μίασμα” και “αρρώστια”, ενώ από την άλλη τα χρέη, τα κρατικά και εμπορικά ελλείμματα είναι λέει δείγματα υγείας της οικονομίας του κράτους. 


Δηλεδή με άλλα λόγια "Χέσε ψηλά και αγνάντευε...".

Ότι το ΑΕΠ, δηλαδή το πόσο χρήμα κυκλοφορεί γύρω μας δείχνει λέει οικονομική ανάπτυξη.

Δηλαδή αν πχ όλα τα πράγματα γύρω μας κόστιζαν πολύ λιγότερα χρήματα, για παράδειγμα μια Mercedes πχ έκανε 1000€ και όχι 100.000€ και εμείς πληρώναμε πχ τα μισά από τα λεφτά που έχουμε τώρα για να αγοράζουμε τα ίδια πράγματα και το ΑΕΠ ήταν πχ το μισό από ότι είναι τώρα, αυτό θα σήμαινε πως θα γινόμασταν με την μια όλοι πιο μπατίρηδες και τότε θα είχαμε πάρει όλοι τα όπλα μαζί με τον Κουτσούμπα και θα είχαμε βγει στους δρόμους.

Ή αν αντί να βγούμε στο δρόμο με τον Κουτσούμπα, βγαίναμε όλοι μας αύριο και ξοδεύαμε όλα τα λεφτά μας πχ στα μπουζούκια και το ΑΕΠ πήγαινε στο “θεό”, τότε η οικονομία θα ήτανε λέει “γ@μ@τη και θα πήγαινε “μπάλα” και άλλα τέτοια “όμορφα” και “ωραία” και μη χειρότερα.

Με αυτά και με αυτά όμως έχουμε γεμίσει παντού άσχετους κομπογιαννίτες των οικονομικών ακόμη και μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια τόσο της τρόικας όσο και του ΔΝΤ και έτσι όλοι αυτοί οι “περισπούδαστοι” και “ειδικοί” των οικονομικών πίστεψαν και πιστεύουν ακόμη πραγματικά πως μπορούν να απογειώσουν την Ελληνική οικονομία δια της αύξησης της φορολογίας και έτσι την “έβαζαν” συνεχώς την υπογραφή τους όπου νάνε και ειδικά σε όλα αυτά τα άχρηστα και αποτυχημένα όπως αποδείχθηκε μνημόνια, ενώ ταυτόχρονα από την άλλη τους διέφυγε και το πιο σημαντικό της υπόθεσης, πως δηλαδή στην περίπτωση της Ελλάδας δεν διέθεταν το “όπλο” της υποτίμησης του νομίσματος έτσι ώστε να φτωχύνουμε και να επανέλθουν αυτόματα οι σχετικές τιμές σε ένα πιο νορμάλ επίπεδο, για να μπορέσει η οικονομία να βρει κάποιο “πάτημα” να σταθεροποιηθεί και να αρχίσει να ανεβαίνει και τώρα που κατάλαβαν (αν κατάλαβαν) πως αυτή η οικονομία δεν πρόκειται με αυτά τα “γιατροσόφια” να αρχίσει να ανεβαίνει ούτε του “Αι' Πότσου ανήμερα” και πως έτσι δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα λεφτά τους, κοιτάνε πως θα την κοπανήσουν με "ελαφρά πηδηματάκια" από το Ελληνικό πρόγραμμα.

Μιλάμε έχουμε τρελαθεί εντελώς.

Πέστε μου κατ' πού να μουτζώσω που λέει και η μάνα μου...

Ή που σχεδόν όλοι πιστεύουν σήμερα πως κάτι που ουσιαστικά δεν έχει καμιά ενδογενή αξία και πρακτική χρησιμότητα και το οποίο μπορεί να παραχθεί σε άπειρες ποσότητες χωρίς κανένα ουσιαστικά κόστος έχει αξία και μάλιστα πολύ μεγάλη.

Και αυτό φυσικά δεν είναι άλλο από το ίδιο το σημερινό χρήμα ηλεκτρονικό ή χάρτινο, το οποίο απλά όλοι το δέχονται επειδή συνεχίζουν να το δέχονται οι άλλοι, χωρίς όμως σχεδόν κανένας να έχει κάτσει να σκεφτεί έστω και για λίγο για ποιο λόγο αυτό έχει αξία και αν έχει στην πραγματικότητα.

Με αυτά και με αυτά λοιπόν σχεδόν όλοι σήμερα έχουν πιστέψει πως με όλα αυτά τα κόλπα με τα Bailouts, τις ποσοτικές χαλαρώσεις και τα QE, έχουν βρει επιτέλους την θεραπεία “δια πάσα νόσο και πάσα μαλακίαν” και έτσι έχουν αρχίσει να πιστεύουν όλοι πραγματικά πως υπάρχει όντως “τζάμπα γεύμα” και πως αυτοί επιτέλους το ανακάλυψαν.

Όμως σύντομα πρόκειται δυστυχώς για όλους μας να αποδειχθεί για άλλη μια φορά στην παγκόσμια Ιστορία πως η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.

Γιατί μπορεί στην πραγματικότητα αυτή η άγνοια και αυτή η ανοησία να δημιουργούν ένα πλασματικό επίπεδο διαβίωσης και να σώζουν μέχρι τώρα τον πολιτισμό μας, αλλά επειδή απλά ο άσχετος και ο ανόητος Ιστορικά ήταν και είναι πάντα απρόβλεπτος, αυτή η σημερινή άγνοια και αυτή η ανοησία (η οποία και θα αναλυθεί σε επόμενη νεκροψία νεκροτομή) πρόκειται σύντομα να αποβούν καταστροφικές για τον πολιτισμό μας.

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...
 

Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Το χρήμα(στο λαιμό μας)...


Αν αυτή τη στιγμή βγω έξω στο δρόμο και αρχίσω να ρωτάω τους περαστικούς ποια διαφορά έχει το χαρτονόμισμα των 10€ με αυτό των 50€ και γιατί πχ το 100ρικο να έχει πενταπλάσια αγοραστική αξία από ένα 20ρικο, μάλλον η καλύτερη απάντηση που θα πάρω από κάποιους θα είναι:

“Γιατί έτσι είναι ρε φίλε... μην είσαι περίεργος ...”

Οι περισσότεροι το πιο πιθανό είναι πως θα πιστέψουν πως έχουν να κάνουν με ένα ακόμη από τα τόσα πολλά “θύματα” της Ελληνικής κρίσης, το οποίο “ακροβατεί” πότε στα όρια της γραφικότητας και πότε της τρέλας, υποστηρίζοντας περίεργες θεωρίες συνωμοσιών.

Και εδώ που τα λέμε μπορεί να έχουν και δίκιο (ειδικά οι πρώτοι).

Όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι όντως τρελός ο ένας που διαφωνεί με τους πολλούς ή μήπως τελικά είναι τρελοί αυτοί που διαφωνούν με τον ένα; 

  Και όμως η σωστή απάντηση στην παραπάνω ερώτηση, δηλαδή στο ποια  διαφορά έχουν τα χαρτονομίσματα εκτός των χρωμάτων και των σχεδίων, είναι πως στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά απολύτως διαφορά τέτοια για να αξίζει πχ το ένα πέντε και δέκα φορές πιο πολύ από το άλλο.

Απλά αξίζουν τόσο όσο γράφουν επάνω γιατί το λέει το “κράτος” (το οποίο και θα αναλυθεί πλήρως σε επόμενη νεκροψία-νεκροτομή).

Το κράτος (και μην ακούσω τίποτε για ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες και άλλες τέτοιες π@π@ρΙ€$ με τον Τοτό) παίρνει απλά ένα χαρτί, γράφει επάνω ένα νούμερο(όποιο θέλει) και αυτό είναι που ισχύει.

Και οι περισσότεροι πολίτες (αφελείς ή μη) το δέχονται απλά γιατί μάλλον δεν τους έχει απασχολήσει ποτέ το όλο θέμα (και γιατί άλλωστε;) αλλά κυρίως επειδή αυτό ως ένα σημείο τους (μας) συμφέρει σχεδόν όλους.

Για παράδειγμα συμφέρει το ίδιο το κράτος, γιατί έτσι μπορεί και δανείζεται συνεχώς (θεωρητικά) όσα χρήματα θέλει και φθηνά, χωρίς να χρεοκοπεί ποτέ (πάλι θεωρητικά) και έτσι να μπορεί να κάνει “το κομμάτι” του βρε αδελφέ, μοιράζοντας χρήματα συνεχώς χωρίς να εξαρτάται από “άλλους” και κυρίως από αυτές τις “ανάλγητες” αγορές.

Συμφέρει τις τράπεζες γιατί όχι μόνο και αυτές δεν χρεοκοπούν ποτέ (ή μάλλον χρεοκοπούν μόνο όταν το κράτος το αποφασίσει) αλλά και έχουν (σχεδόν) τζάμπα και άπειρη “πρώτη ύλη” για να πουλήσουν στους καταναλωτές και να τα οικονομήσουν με τόκο.

Συμφέρει τους ίδιους τους πολίτες και ειδικά τους αποταμιευτές οι οποίοι (θεωρητικά) δεν χάνουν ποτέ τις αποταμιεύσεις τους γιατί και να χρεοκοπήσει η τράπεζα τότε το κράτος απλά μπορεί να ξανατυπώσει τα χαρτονομίσματα και τα δώσει στους καταθέτες και έτσι “ούτε γάτα ούτε ζημιά”.

Συμφέρει όλους τους καταναλωτές γιατί ανεξάρτητα του τι παράγει ο καθένας “εκεί έξω” κυκλοφορεί μπόλικο χρήμα (κάλπικο ή δανεικό ποιος ασχολείται και γιατί;) για να μπορέσουν πιο εύκολα να το αποκτήσουν με κάποιο τρόπο και να καταναλώσουν αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες.

Συμφέρει τους συνταξιούχους, τους Δ.Υ (εμένα δηλαδή) κτλ κτλ γιατί “μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει” το κράτος μπορεί πάντα να πληρώνει ανελλιπώς μισθούς και συντάξεις και έτσι ο μήνας για όλους εμάς τους προνομιούχους “να έχει πάντοτε εννιά”.

Συμφέρει τους εμπόρους προϊόντων και υπηρεσιών γιατί με τόσο χρήμα "εκεί έξω" πουλάνε σίγουρα περισσότερο και έτσι έχουν και μεγαλύτερο κέρδος.

Συμφέρει τους επιχειρηματίες γιατί στις τράπεζες υπάρχει άπειρο χρήμα για να δανειστούν και να “επιχειρήσουν” και ειδικά αυτούς που ήδη παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες γιατί έτσι και αυτοί πουλάνε πολύ περισσότερα κ.ο.κ.

Αφού λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε την τέλεια “Win to Win situation” που μας (καρά)συμφέρει όλους μας, εγώ απορώ γιατί δεν μας μοιράζουν το χρήμα στο δρόμο και με τα “τσουβάλια” ή ακόμη καλύτερα όπως λένε και οι “οπαδοί” του Keynes με τα ελικόπτερα για να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα και του Ελληνικού κράτους, αλλά και όλων των άλλων σε όλο τον κόσμο;

Δυστυχώς η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πολύ απλή είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει:

ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΩΣ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ. (ή σχεδόν όλοι... γιατί είπαμε!!!)

Με άλλα λόγια και για όποιον δεν κατάλαβε ακόμη η σημερινή ευημερία γύρω μας είναι στο μεγαλύτερο μέρος της πλαστή, γιατί στην πραγματικότητα βασίζεται πάνω σε κάλπικα χαρτονομίσματα τα οποία μοιράζονται κιόλας υπό την μορφή δανεικών, αλλά ταυτόχρονα και στην “ατελή” ανθρώπινη φύση που δεν το έχει πάρει ακόμη “πρέφα” για να γίνει “του κουτρούλη ο γάμος” και τότε ο Δυτικός πολιτισμός να διαλυθεί εκ των έσω.

Βέβαια μπορεί η “ατελής” αυτή ανθρώπινη φύση όχι μόνο να μας σώζει μέχρι στιγμής αλλά και να μας εξασφαλίζει και μια “Wonderful Life” ειδικά εμάς τους Δυτικούς, αλλά το κακό είναι πως αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία.

Με άλλα λόγια δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος πήρε με κάποιο τρόπο τον έλεγχο του χρήματος (γιατί Ω ναι!!! τον περισσότερο ιστορικά χρόνο δεν τον είχε) και άρχιζε να γράφει ότι νούμερα του “κάπνιζε” πάνω σε ένα κομμάτι “όμορφο” χαρτί, το οποίο όμως στην πραγματικότητα δεν έκανε ούτε για χαρτοπετσέτα.

Και το ακόμη χειρότερο είναι πως κάθε φορά αυτό το “έργο” όταν έχει “παιχθεί” στην ανθρώπινη Ιστορία έχει τελειώσει πολύ άσχημα και πάντα με τον ίδιο τρόπο.
 

Είτε με μια μεγάλη οικονομική κρίση όταν το κράτος το παράκανε στο "ναρκωτικό" και στην “παραχάραξη”, είτε με κάποιο μεγάλο πόλεμο είτε και με τα δύο και όταν οι “ατελείς” που τώρα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου “ξύπνησαν” ένα πρωί κυρίως λόγω της αύξησης των τιμών και όλο και περισσότεροι άρχισαν να αναρωτιούνται και αυτοί όπως και εγώ τώρα γιατί ένα χαρτονόμισμα αξίζει τα “λεφτά” αυτά που λέει πάνω του και το ακόμη χειρότερο είναι πως επειδή στην πραγματικότητα οι περισσότεροι είναι και περισσότερο “ατελείς” από εμένα, συνήθως Ιστορικά υπερβάλουν προς το άλλο άκρο.

Όμως ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί μπορεί αυτή τη φορά:

“Τα πράγματα να είναι όντως διαφορετικά....”

και όλα αυτά να μην συμβούν ποτέ και οι αφελείς και ατελείς ότι και να γίνει να μην “ξυπνήσουν” ποτέ γιατί όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν:

“Η ανθρώπινη ανοησία είναι όντως άπειρη”...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...

  

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Η ατέλεια...


Άραγε τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι ήταν τέλειοι και έκαναν πάντα το “σωστό” χωρίς να κάνουν ποτέ λάθη;

Σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές πως όχι μόνον δεν θα υπήρχε μέλλον, αλλά δεν θα υπήρχε ούτε καν παρελθόν.

Άρα οδηγούμαστε μοιραία στο συμπέρασμα πως δεν είναι η “τέλεια” αλλά είναι η “ατελής” ανθρώπινη φύση αυτή που γράφει τόσο το μέλλον όσο και το παρελθόν.

Και ως τρανή απόδειξη αυτού αρκεί να εξετάσουμε ένα (οποιοδήποτε) από τα μεγαλύτερα πρόσφατα γεγονότα της παγκόσμιας Ιστορίας, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν δεν ήταν π.χ ο Χίτλερ που ήταν (αποδεδειγμένα) τρελός θα υπήρχε άραγε Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Μετά αν η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών δεν είχαν τότε τουλάχιστον “ατελή φύση” εξαιτίας του μίσους και της εκδικητικότητας που τους είχε διαποτίσει μέχρι το κόκκαλο, θα είχαν εκλέξει ποτέ ως καγκελάριο έναν τρελό σαν τον Χίτλερ;

Ή αν οι σύμμαχοι δεν ήταν και αυτοί με την σειρά τους “ατελείς” δηλαδή αλαζόνες θα έκαναν ποτέ αυτή την εκδικητική κατά γενική ομολογία συνθήκη των Βερσαλιών, η οποία οδήγησε ουσιαστικά στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ή αν τελικά δεν γινόταν ο Πρώτος θα γινόταν ποτέ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κ.ο.κ και έτσι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την εποχή του Χριστού και στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ακόμη πιο πριν.

Είναι προφανές λοιπόν πως οι περισσότεροι ιστορικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί αλλά και απλοί πολίτες σήμερα την έχουν “πατήσει” χοντρά με αυτό το: “Οι νικητές γράφουν την Ιστορία”, βλέποντας απλά και μόνο το αποτέλεσμα και όχι την πραγματική αιτία.

Η Ιστορία λοιπόν (όπως και το μέλλον) γράφεται από την ατελή ανθρώπινη φύση και έτσι για να έρθει αυτό το “Τέλος της Ιστορίας” το οποίο επικαλείται ο Francis Fukuyama, θα πρέπει ο άνθρωπος στην συντριπτική του πλειοψηφία να γίνει τέλειος.

Όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις τόσο από την ίδια την Ιστορία όσο και από την ίδια την καθημερινότητα, ο άνθρωπος στην συντριπτική του πλειοψηφία δεν είναι “τέλειος”, αλλά “ατελής” για να μην πούμε εντελώς “άχρηστος”.

Αρκεί κανείς απλά να κοιτάξει γύρω του σήμερα στην γειτονιά του, στην πόλη του, στη πατρίδα του, στην ήπειρό του, στους πολιτικούς που τον εκπροσωπούν, στον κόσμο όλο τέλος πάντων απλά για να καταλάβει αμέσως πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όχι μόνο σήμερα αλλά ανέκαθεν ήταν και θα είναι “ατελής”.

Αυτός λοιπόν είναι και ο κυριότερος λόγος που ένας πολιτισμός ιστορικά διαγράφει έναν κύκλο και κάποια στιγμή τα τινάζει "τα πέταλα".

Γιατί οι άνθρωποι στο διάβα της Ιστορίας και ειδικά κατά την δημιουργία ενός κράτους και κατόπιν ενός πολιτισμού βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και αυτοί είναι "καταδικασμένοι" από κάποια στιγμή και μετά λόγω της ατελούς αυτής τους φύσης να δίνουν πάντα τις ίδιες και τις ίδιες λύσεις, βέβαια πάντα πιο παραγωγικά λόγω της πιο προηγμένης τεχνολογίας, διαλέγοντας όμως πάντα τον πιο εύκολο και λιγότερο οδυνηρό από βραχυπρόθεσμης άποψης αλλά πάντα λανθασμένο δρόμο, μην έχοντας ποτέ διδαχθεί σχεδόν τίποτε από την Ιστορία τους και πιστεύοντας πάντα πως ειδικά γι' αυτούς: “Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Έτσι λοιπόν για παράδειγμα πάντα ένα State αρχίζει από ένα σημείο και μετά τα “Welfare State” καταναλώνοντας περισσότερα απ' όσα παράγει και όταν κάποια στιγμή μοιραία αρχίζει η παρακμή και η κατηφόρα τότε σχεδόν πάντα οι άνθρωποι εξαιτίας ακριβώς αυτής της ατελούς φύσης τους αντί να πάρουν τα μακροπρόθεσμα σωστά αλλά επώδυνα από βραχυπρόθεσμης άποψης μέτρα και να αλλάξουν την “Ιστορία”, λόγω ακριβώς της έμφυτης αυτής τάσης της “αποφυγής του πόνου” που διαθέτει η ανθρώπινη φύση, σχεδόν πάντα επιλέγουν τον “εύκολο δρόμο” και ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουν είναι πάντα να παραχαράζουν το νόμισμα.

Και μπορεί στο παρελθόν για να παραχαράξουν το νόμισμα να χρειαζόταν πχ να μαζέψουν όλα τα νομίσματα για να τα λιώσουν και να αντικαταστήσουν τα μέταλλα τους με άλλα μικρότερης αξίας αυξάνοντας έτσι την παροχή του τότε κυκλοφορούντος χρήματος το πολύ κατά ένα 20 με 30% για να καταφέρουν τελικά έτσι να καμουφλάρουν κάπως την παρακμή και να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι η οικονομία τους συνεχίζει να πηγαίνει καλά, ενώ τώρα λόγω της μεγαλύτερης παραγωγικότητας και της πιο προηγμένης τεχνολογίας να πατάνε απλά μερικά κουμπιά και να αυξάνουν άμεσα την παροχή κατά 200 με 300% ή όσο αυτοί επιθυμούν και μετά να γελάνε, αλλά η παραχάραξη του νομίσματος παραμένει πάντα παραχάραξη, ένα έργο δηλαδή που στον διάβα της Ιστορίας τελειώνει πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Βέβαια το κακό με όλα αυτά είναι πως ενώ παλιά μπορεί να χρειαζόταν πχ 200 με 300 χρόνια και πολύ περισσότερες μ@λ@kI€$ ανθρώπινης “ατελούς φύσης” για να καταρρεύσει και να εξαφανιστεί εντελώς ένας πολιτισμός, όμως τώρα μάλλον λόγω της ταχύτητας που έχει εισάγει αυτή η “νέα” τεχνολογία και η τεράστια αυτή αύξηση της παραγωγικότητας, ίσως τελικά και να χρειαστούν μόνο 20 με 30 το πολύ χρόνια για να τα τινάξει πλήρως "τα πέταλα" ένας πολύ πιο σύγχρονος και πολύ πιο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός, όπως πχ ο σημερινός Δυτικός. 

    

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Η ηδονή...


Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η ανθρώπινη φύση διαθέτει έμφυτη την ροπή προς την ηδονή.

Αν όμως η ηδονή που παράγεται πχ από το χάιδεμα των ανθρώπινων γεννητικών οργάνων είναι ωφέλιμη για έναν πολιτισμό γιατί ενίοτε συμβάλει στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, το συνεχόμενο “χάιδεμα” των ανθρώπινων αυτιών με λόγια αρεστά σχεδόν πάντα οδηγεί στην ανθρώπινη αποχαύνωση και στο τέλος στην καταστροφή του πολιτισμού.

Και όλα αυτά απλά γιατί η συγκεκριμένη αυτή ηδονή σε συνδυασμό με τα άλλα δύο κύρια χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης δηλαδή την άγνοια και την ανοησία (τα οποία και θα αναλυθούν σε επόμενες “νεκροψίες-νεκροτομές”) δημιουργούν ένα αυτοτροφοδοτούμενο και “εκρηκτικό” μείγμα στο οποίο το ένα τρέφει το άλλο με τελική κατάληξη πάντα την ανθρώπινη καταστροφή.

Διότι η ηδονή από το "χάιδεμα των αυτιών" εν καιρό ειρήνης και μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα κάνει τους ανθρώπους από ένα σημείο και μετά να εκλέγουν αυτούς που είτε από σκοπιμότητα είτε από ανοησία μπορούν και “χαϊδεύουν” καλύτερα τα αυτιά των ψηφοφόρων τάζοντας τους τα περισσότερα και τους “χαζεύουν” σε τέτοιο βαθμό που τους κάνει να πιστεύουν πως είναι φτωχοί απλά και μόνο επειδή τους έχουν κλέψει “οι άλλοι” οι πλούσιοι ντε οι εφοπλιστές και οι τοκογλύφοι και πως ψηφίζοντας αυτούς θα πάρουν πίσω τα κλεμμένα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν από ένα σημείο και μετά είναι να το "ρίχνουν στα δανεικά" και να κλέβουν αυτοί με το “έτσι θέλω” και πάντα με το γράμμα του νόμου τους άλλους, δηλαδή αυτούς που παράγουν πραγματικά, ζώντας συνεχώς εις βάρος τους.

Και όλα αυτά φυσικά επειδή το επιβάλει ο “πολιτισμός”, για να καταπολεμηθεί η αδικία της κοινωνίας και να επιτευχθεί επιτέλους η ισότητα, η δικαιοσύνη και η καθολική ευημερία μέσω της ισοκατανομής του πλούτου.

Και όταν κάποια στιγμή όλο αυτό το σκηνικό “σκάσει” και έρθει η ώρα της “πληρωμής” όπως συμβαίνει τώρα ειδικά στη χώρα μας, το “χάιδεμα των αυτιών” είναι αυτό που απομακρύνει τους ανθρώπους από την αλήθεια κάνοντας τους να πιστεύουν πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που είναι προδότες ή κάποιοι που είναι Εβραίοι και που τα έχουν “στήσει” όλα ή τέλος πάντων κάποιοι κακοί (και πάντα τοκογλύφοι) που φταίνε για όλα τα δεινά και για όλες τις αδικίες και αυτοί φυσικά δεν είναι άλλοι από τον ίδιο τον καπιταλισμό (λες και είναι δυνατόν να γίνει κάτι πολύ καλό και κάτι πολύ μεγάλο χωρίς κεφάλαιο) και τον κατάπτυστο νεοφιλελευθερισμό τον οποίον σχεδόν όλοι “φτύνουν” και βρίζουν καθημερινά ως τον αποκλειστικό υπεύθυνο για όλα τα δεινά που συμβαίνουν γύρω τους αλλά και που θα συμβούν στο μέλλον, χωρίς όμως σχεδόν κανένας τους να γνωρίζει τι είναι πραγματικά αυτός και τι πρεσβεύει και το ακόμη χειρότερο με τους περισσότερους αριστερούς ή δεξιούς που τον βρίζουν σήμερα να έχουν σε πολλά και συγκεκριμένα σημεία τις ίδιες απόψεις με αυτόν.
 

Έτσι λοιπόν αυτό που γίνεται πάντα είναι από το πολύ το “χάιδεμα” η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στο τέλος να "χρωστάει της Μιχαλούς" να έχει μπλέξει το καλό με το κακό και το αληθινό με το ψεύτικο, να αρχίζει να νομίζει ότι νάνε, να ψηφίζει ότι νάνε και πάει λέγοντας, με την πραγματική οικονομία μοιραία κάποια στιγμή να καταρρέει γιατί αυτοί που παράγουν μοιραία κάποια στιγμή και αυτοί “ψοφάνε” από το πολύ “άρμεγμα”, παίρνοντας όμως μαζί τους και την δημοκρατία και τότε από τους “απατεώνες” και τους ανόητους της δημοκρατίας περνάμε στους ακόμη πιο ανόητους της δικτατορίας και στο τέλος όλα γίνονται “μØÛνί καπέλο” και ο πολιτισμός πάει περίπατο.

Και το "ηθικό δίδαγμα" απ' όλα αυτά;

Ότι ενώ το “μØÛνί καράβια σέρνει”..
 

στο τέλος πάντα το “αυτί καράβια δένει”...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...